september 2015
Zoals ik mijn leven lang op zoek ben geweest naar mijn talenten, ben ik na mijn vijftigste een zoektocht begonnen hoe mijn leven verder in te vullen met of zonder een nieuwe partner. Mijn hobby’s hebben hun weg in mijn leven gevonden! Na mijn veertigste, toen ik me los had gerukt uit mijn geboortestreek en ergens midden in het land ben gaan wonen, deed ik veel dingen die ik altijd al wilde doen, maar niet deed. Ik ging skaten, ging op judo en haalde mijn groene band na acht jaar. Na mijn enkelbreuk en gescheurde enkelbanden, veroorzaakt in een gezellig partijtje door mijn oudste zoon, was genezen, zat ik daarna twee jaar op jiujitsu. Ondertussen sloot ik me aan bij een operetteclub. Na vier jaar maakten we een doorstart en werd ik een van de oprichters, maar ook kartrekker van een zangtheater. Het bestaat nu al vijftien jaar. De opzet is veranderd. Ik ben er al een paar jaar niet meer bij, maar het gaat nog steeds door, onder de naam die ik heb bedacht.
Ik ben solo gaan zingen, heb mensen om me heen verzameld die met me wilde repeteren en optreden. Ze kwamen en gingen. Ik volg ze nog steeds, zie ze en hoor ze.
Ik deed mee met een musical en zat tevens in de organisatie. We traden zes keer op in een theater. Fantastisch! Momenteel ben ik een onderdeel van een nieuwe musical in een andere stad. Hier speel ik in een ensemble. We hebben drie keer buiten op een plein een uitvoering gespeeld. Het was fantastisch. Tijdens deze periode heb ik me ook weer aangemeld bij een volgende musical, namelijk Scrooge, dat gespeeld gaat worden met Kerst.
Ondertussen ging het niet goed met me. In 2004 ben ik gescheiden, in 2009 gingen mijn drie kinderen allen in dezelfde maand van dat jaar uit huis en op zichzelf wonen. Ik bevond me ineens in mijn eentje in dat grote huis. In 2010 kreeg ik problemen op mijn werk, die uitmondden in een ontslag met wederzijds goedkeuren. In 2012 bleek dat ik klokkenluider was geweest. Mijn baas, de directeur van de school werd een maand voor mijn ontslag in werking ging, op staande voet ontslagen om de reden die ik had aangegeven bij het hoofdbestuur en tot mijn ontslag had geleid: Motie van wantrouwen. Ik voelde geen triomf. Ik had eerder medelijden met hem. Hij had geen flauw idee waarom hem dit overkwam. Ik ben toentertijd bewust de confrontatie aangegaan en volgde mijn hart. Voor mij was terugkeren ook absoluut geen optie. Het hele team, en dan heb ik het over veertig mensen, heeft niet een keer contact met me gezocht, terwijl ik met iedereen goed kon opschieten. Ze waren allen bang voor hun eigen hachje. Zeg nooit meer tegen mij dat je collega’s je vrienden zijn. Maar ik rouwde er niet om, snapte het wel een beetje,
Ik voelde dat ik een kans kreeg eens een andere kant van de maatschappij te onderzoeken buiten het onderwijs om. En dat gaf me voldoening. Hier ga ik over schrijven de komende keren dat ik me er toe zet. Dit is een beschrijving in het kort van een lange periode, waarin er voor mij heel veel gebeurde en veranderde. Ik heb namelijk ook met veel lichamelijk ongemak moeten dealen: twee reuma aanvallen ieder van twee jaar, drie operaties en een botbreuk en gescheurde banden aan de linker enkel. Zeg maar: mijn voet zat los. Dit genezingsproces duurde ook een jaar. Ik zal geleidelijk aan steeds meer hierover vertellen.
Ik ben me gaan richten op het zingen en het schrijven, op het nu. Mijn schrijverij krijgt namelijk zo langzamerhand vorm. Ik voel dat ik in de richting kom van het blijven schrijven en er structuur in wil brengen. Ik leer om niet zoveel van anderen te verwachten, ik leer om alleen in huis te zijn, zelfs dagen achtereen en dan niet verdrietig te worden. ik voel een prikkel door me heen gaan, een verdriet dat zich verspreid door alle spieren en ledematen. Ik realiseer me dat ik het absoluut allemaal alleen aan kan en het gezellig heb. Dit is het proces waar ik doorheen moet, wil ik ooit gelukkig worden in mijn eentje. Tot nu toe klaag ik zo nu en dan tegen mezelf dat het geen flikker aan is en het niet eerlijk is dat ik alleen hier achter ben gebleven. Ik realiseer me dat ik op dit moment nergens anders wil wonen dan hier. Mijn familie woont in het oosten van het land, ik in het midden. Dus heb ik geen andere keus dan me er bij neer te leggen en te gaan genieten van mijn alleen zijn. En ik realiseer me dat dit misschien wel moet gebeuren wil ik ooit mijn wens uitvoeren, nl schrijven. Een van de kenmerken van schrijven is toch wel het achter je pc te gaan zitten en letters op papier te zetten. En dat het concentratie vergt.
Ik heb me aangesloten bij het schrijfcafé. De eerste zaterdag van de maand komen we bij elkaar. Truus van Keulen is de organisator. Hier wordt me een manier van schrijven geleerd waar ik nooit eerder mee in aanraking ben geweest. Het geeft me het gevoel dat ik wel kan schrijven. Ze geeft een aanzet, De woorden vliegen dan uit mijn pen. Ik weet niet waar het me brengt. Dat is heel gaaf.